نقش پیامبران ابراهیمی در بنیان تمدن

زندگی بشر ، پیوسته ، همراه با انبیاء و حجت های خدا بوده است .چنان که خدای متعال در قرآن میفرماید: و اِن مِن اُمَه اِلّاخَلا فیها نَذیر (فاطر/23) امتی نبوده مگر اینکه پیامبری در میانشان وجود داشته است. بنابراین می توان گفت جوامعی که انبیاء در آن می زیستند ، به هیچ وجه غیر متمدن و ابتدایی نبوده اند . این جوامع، چه از لحاظ معنویت و چه از لحاظ مادی ، دارای مبانی تمدن و فرهنگ بوده و فرهنگ انبیاء بر آنها حاکم بوده است . انبیاء همان گونه که نیازهای روحی بشر را در قالب ادیان توحیدی تأمین می کردند، راه های دستیابی به نیازهای مادی و معیشتی مردم را نیز تعریف می نمودند. تاریخ پیامبران الهی سر شار از ارزشها و موزه ای از همه ی کمالات است ، به همین سبب عنوان پایان نامه تحصیلی خود را پیرامون تمدن سازی انبیاء الهی اخذ کردم . مبحث تمدن سازی انبیاء از موضوعات چالش بر انگیز بوده و هست و از سوی محققان مختلف ، نظرات گوناگونی نیز ارائه شده است . بدین لحاظ پژوهش حاضر به روشی توصیفی و تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای درجه اول تاریخی و متون دینی سعی دارد به بررسی نقش تمدن سازی پیامبران ابراهیمی پرداخته و نشان دهد که بعثت انبیاء ، صرفاً جنبه ی ارشادی نداشته بلکه آنان در هر عصر و زمانی خود سیاستمداران شایسته ای بوده اند که برای اصلاح جامعه بشری دارای حکمت و سیره ی سیاسی خاصی بوده اند و در این مسیر سعی در برقراری جامعه ای مدنی همراه با روشنگری و توسعه پویا بوده اند. کلید واژگان: پیامبر، فرهنگ ، تمدن، تمدن سازی ،دولت.